W okresie międzywojennym (1918-1939) w Polsce istniały dwa ważne centra matematyczne: Warszawa i Lwów. W tym drugim mieście prace nad matematyką stanowiły także rodzaj rozrywki.

Naukowcy skupieni wokół profesora Stefana Banacha, matematycznego geniusza, zwykli odbywać nieformalne spotkania w Kawiarni Szkockiej, w której jako substytutu tablicy używali marmurowego blatu stolika. Niestety, wiele cennych zapisów przepadło w ten sposób bez śladu. Od 1935 r. zapisywano je więc w specjalnym zeszycie, nazwanym później Księgą Szkocką. Znalazły się w nim zadania o różnej wadze i znaczeniu. Problemy fundamentalne sąsiadowały z problemami o lżejszym charakterze, niektóre rozwiązywano niemal od ręki, inne na rozwiązanie czekały przez lata. Szczęśliwcy, którym się to udało, otrzymywali nagrody od autorów takiego zadania – kolację, wino albo… żywą gęś.

Jednym z problemów o lżejszym charakterze było zadanie nr 59, wpisane do zeszytu przez Stanisława Ruziewicza. Pytanie brzmialo następująco:

Czy jest możliwe podzielić kwadrat na wiele mniejszych kwadratów tak, aby każdy z nich miał inną wielkość?

Zadanie to rozwiązane zostało na różne sposoby przez różnych naukowców.

Pierwszy z nich, Zbigniew Morón, podzielił prostokąt o proporcjach 23 x 33 na 9 kwadratów.